Chapeau voor wie Jan was en wat hij heeft betekend voor zijn naasten in zijn leven. Een gildebroeder in hart en nieren en een imponerend schutter, de prijzen vielen als rijpe appelen gedurende lange tijd, niet zelden, zijn kant op. Maar belangrijker is, wie hij was, prettig in gesprek en omgang en nimmer te beroerd om de handen te laten wapperen, hij was een noeste werker. Als ik aan Jan denk, denk ik aan 'dienstbaarheid'. Samen met maatje Miel e.a. de gildekamer aan de kant, hij stond er op dat het netjes en opgeruimd was, tot het niet meer ging. Ik lees eerder hier "we waren krakkemikkig aan het worden", maar onverlet bleef dat ze 'het hart van de Guld' vormden, oud en wijs en soms iets minder wijs, maar gaven het woord 'samen' de betekenis die het behoort te hebben. Een episode lijkt afgesloten. Een roemruchte episode. Jan, ge waart er niet voor niks. Velen zijn jou dank verschuldigd. De wereld zal anders zijn. Veel sterkte aan Maria, familie, en allen die hem dierbaar zijn.

HOUDOE JAN, Jan, Je zult binnen en buiten het gilde beslist op diverse plaatsen nog volop geëerd worden voor je 42 jaar gildebroederschap bij ons gilde en daarvoor nog eens 13 jaar in Steensel. Alles wat wij van je weten staat in ons grote Gildeboek beschreven (zowel topprestaties – kruisboogschieten - , als iconische gebeurtenissen – grasmaaien -). Ik wil alleen maar even stilstaan bij een onderdeeltje: het dinsdagmorgengebeuren. En daar ook maar weer een onderdeeltje van. Een onderdeeltje dat tot het einde zeer fanatiek door jou is uitgevoerd en op jouw manier! De herinneringswand! Het dinsdagmorgengebeuren was al lang niet meer dan een koffie-uurtje geworden, Frans opende om 9.00 de gildekamer, dan schuifelde Emiel met zijn chocoladebollekes binnen, dan een half uurtje later Jan met scootmobiel en al want “ik moest eerst nog een lunch bon opmaken in de Wilgenhof” en steevast een uur te laat Ad, op zijn elektrische fiets. Verder schoof Eddy regelmatig aan en anderen onregelmatig. Volop koffie en weinig werken nog. Jan op “zijn troon” achter de bar hield goed de stand van de koffie in de gaten. Werken ging niet meer, de mannen waren krakkemikkig aan het worden. Een beetje zeveren over hoeveel beter wij het allemaal zouden hebben gedaan of zouden doen bij het gilde en een uurtje lang elkaar de grond in proberen te boren en voor rotte vis uitmaken was wel het hoofdprogramma. Totdat! Er weer een foto aan de herinneringswand moest, ergens opgeduikeld in het archief of er was een gildebroeder in het harnas overleden. En dat moest op de manier van Jan: op jaartal van overlijden, helemaal links bovenin moest een foto naar links verplaatst worden, daarna nog een stuk of wat, tot wel 100 toe zodat er een plaatsje rechts ergens tussenin of helemaal rechts beneden vrijkwam om de overleden gildebroeder (met gilde-eer) te bevestigen. “Jan, als we nou meteen een plaatske of wat vrijhouden hebben we de volgende keer niet zoveel werk”. “Het is de goden verzoeken, dat is uitlokking, dat gaat NIET gebeuren”. De fotorijen beginnen zo ongeveer aan het plafond van de gildekamer, het is behoorlijk TRAPKE OP TRAPKE AF en wie voerde dat karwei uit? Juist, Jan, toch de enige die dat, hoestend en proestend, nog voor elkaar kreeg! “MAAR VERTEL ALSJEBLIEFT NIKS TEGEN MARIA” zei hij er telkens bij. Zelfs een groot stuk van de coronatijd hadden we niet begrepen dat de gildekamer eigenlijk niet open mocht, we dachten dat het wel goed was als we de voordeur maar op slot deden. Maar de gezondheid begon steeds slechter te worden, geen corona maar toch! Ook de koude (17,5 graden) gildekamer en de steeds strammere lichaamsdelen deden ons besluiten de koffie maar te schrappen tot betere (warmere) tijden. Die komen er niet meer voor iedereen van deze groep, maar er zal allicht een andere komen. Jan, maandag kom jij zelf, met gilde-eer en door Maria en Shirley, aan het einde van het rijtje te hangen. En je mag gerust zeggen met GILDE-EER want het rijtje is hoogstpersoonlijk door onze regerend-deken opgeschoven. Vaarwel, Namens de dinsdagclub, Frans Kirchner